Η κανονικότητα είναι μια στρέβλωση τόσο παλιά, τόσο εδραιωμένη, που θέλει αρκετό κόπο για να την πετάξεις από πάνω σου.
Αντικανονικότητα (ή έστω αντίδραση στην κανονικότητα) δεν σημαίνει απαραίτητα να πράττεις και να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά από το αναμενόμενο. Σημαίνει να μην αποδέχεσαι τίποτα ως αναμενόμενο, ή μάλλον να αναμένεις τα πάντα. Να μην περιμένεις, να μην δικαιολογείς, να μην αδικείς.
Αν υπάρχει κανονικότητα, είναι αυτή η ισοπεδωτική δύναμη που επιβάλει την ομοιομορφία, που καταπιέζει τις αποκλίσεις, που δεν ανέχεται την διαφορετικότητα, και που τελικά ο μόνος τρόπος που μπορεί να επιβληθεί είναι βίαιος. Αλλά με μια υποχθόνια ορμή, που δεν αφήνει πάντα εμφανή τα σημάδια της στο σώμα, που δεν αφήνει τίποτα απρόσμενο στο πέρασμα της.
Στην ροή της ζωής όλα είναι απρόσμενα, πολύμορφα, πολύχρωμα, διαφορετικά. Όλα είναι κανονικά, γιατί τίποτα δεν είναι.
“Ο κόσμος που ποθούμε είναι πιο αληθινός από τον κόσμο που αποδεχόμαστε παθητικά.” ~ lost bodies
(όπως δημοσιεύτηκε στο 38ο τεύχος του fanzine chimeres)