“20 χρόνια έκλεισαν απ' την πτώση του τείχους του βερολίνου, που χώριζε στα δύο την πόλη” ~ ειδησιογραφικές δημοσιεύσεις
Φαντάσου μια τέτοια χώρα που έχει σηκώσει ένα τείχος. Φαντάσου μια χώρα που οι έχοντες την εξουσία (ή έστω η ίδια η κοινωνία αν θεωρούμε πως η εξουσία ασκείται απ' αυτή) έχουν φτάσει σ' ένα σημείο που πιστεύουν πως το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που έχουν επιτύχει να εφαρμόσουν είναι ιδανικό. Πως μέσα σ' αυτή την κοινωνία έχει επιτευχθεί το μέγιστο (ή εν πάσει περιπτώσει αρκετά υψηλό) ποσοστό γενικευμένης ευτυχίας (όχι επιτυχίας) των μελών της και πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προστατέψουν τον “τρόπο ζωής τους” απέναντι στις γειτονικές αλλοτροιωμένες κοινωνίες παρά μόνο με τη χρήση ενός τέτοιου εμποδίου. Ενός εμποδίου που θα απέτρεπε την προπαγάνδα των άλλων κοινωνιών (ας μην γελιόμαστε εδώ μιλάμε σίγουρα για τους έχοντες εξουσία) να εισβάλει και να οδηγήσει τα μέλη αυτής της κοινωνίας μακριά απ' αυτόν τον “επίγειο” παράδεισο (τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί η χρήση της λέξης είναι πλεονασμός σε όλες τις περιπτώσεις). Φαντάσου αυτή τη μακρινή (στο παρελθόν) χώρα. Είναι κάτι που σίγουρα οι περισσότεροι τουλάχιστον θα το καταδικάζαμε απερίφραστα. Ανεξαρτήτως πολιτικής ταύτισης ή όχι με αυτό το μοντέλο αυτής της κοινωνίας, η περιχαράκωση θα ήταν εσφαλμένη. Όχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν έξωθεν κίνδυνοι (αυτό το αφήνω για μελλοντικό editorial), αλλά γιατί μια τέτοια πρακτική στερεί μια στοιχειώδης ελευθερία απ' τα μέλη της κοινωνίας: τη διαφωνία. Μια ελευθερία, που (υποτίθεται;) έγινε η αιτία για το τείχος. Την ελευθερία να διαφωνεί κάποιος με τον τρόπο ζωής της κοινωνίας που ζει (φτάνοντας πιθανώς στην αυτο-εξορία), όπως ακριβώς η κοινωνία αυτή διαφωνεί με τον κυρίαρχο στον υπόλοιπο πλανήτη τρόπο ζωής.
“η ελλάδα έχει καταντήσει ξέφραγο αμπέλι”, “η ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει άλλους μετανάστες” ~ πολιτικοί, πολίτες, media
Μερικές φορές όμως τα τείχη αυτά δεν έχουν υλική υπόσταση. Όχι φυσικά επειδή είναι αυξημένο το οικονομικό κόστος, αλλά κυρίως επειδή είναι μικρότερο το πολιτικό κόστος να πείσεις τα μέλη μιας κοινωνίας για την αναγκαιότητά του.
“52 χρόνια κλείνουν φέτος απ' την έναρξη του εμπάργκο στην κούβα...” ~ εγκυκλοπαιδική (aka wikipedia) πηγή
Και άλλες φορές οι κοινωνίες που διαφωνούν (ανεξαρτήτως αν έχουν εμένα και εσένα με το μέρος τους) δεν προλαβαίνουν ή δεν θέλουν (κι όμως!) να σηκώσουν ένα τέτοιο τείχος. Το έκανε όμως όλος ο υπόλοιπος (ανεπτυγμένος;) πλανήτης γι' αυτούς.
Ας κάνουμε λοιπόν ξεκάθαρο στη συνείδησή μας, πως η ύπαρξη τειχών σε όλες τους τις μορφές, ή καλύτερα η περιχαράκωση μιας κοινωνίας, αντιβαίνει με βασικές αρχές της ελευθερίας, όπως αυτή επικαλείται (παραδόξως) απ' ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Και ας εναντιωθούμε επιτέλους στην ύπαρξη τους χωρίς να χρειάζεται να πέφτουμε πάνω τους, χωρίς να περιμένουμε τους (νικητές) ιστορικούς να τα καταγράψουν/αναδείξουν. Ας εναντιωθούμε στην οικοδόμηση τους ακόμα κι αν αυτή δεν απαιτεί οικοδομικά υλικά.
δημοσιεύτηκε στο 17ο τεύχος του fanzine chimeres