[το παρακάτω κείμενο το έγραψα 5 χρόνια πριν για τις chimeres και δυστυχώς είναι ακόμα επίκαιρο.]

Ας υποθέσουμε (κι ας μείνουμε εκεί) ότι επιθυμώ την πλήρη προσωπική μου εκμετάλλευση από κάποιον άλλο, όχι (απαραιτήτως) έναντι αμοιβής (ή άλλης απαίτησης), αλλά δωρεάν. Με μία λέξη σκλάβος. Δέξου επίσης το (αμφίβολο) τεκμήριο της νοητικής μου ισορροπίας και το (ακόμα πιο αμφίβολο) ανεκβίαστο της απόφασής μου. Δύναμαι;

Η απάντηση είναι αρνητική. Γιατί; Διότι έρχεται σε αντίθεση με τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου - τα οποία τυγχάνει να ισχύουν εδώ και αρκετά χρόνια - η τήρηση των οποίων λειτουργεί "αυτοβούλως" προς την προστασία μου, είτε το επιθυμώ είτε όχι. Ο λόγος έγκειται, κυρίως κι όχι αποκλειστικώς, στις δύο αμφίβολες παραδοχές (και κυριότερα της δεύτερης), που έγιναν παραπάνω και στην αδυναμία ελέγχου της εγκυρότητας τους. Πώς θα μπορούσε να ελέγξει κάποιος αν πίσω από την επιθυμία μου δεν κρύβεται ένα δέλεαρ, ένας εκβιασμός, μία ανάγκη;

Υπάρχει ένα γνωστό παράδειγμα (ιστορικό, και προς τούτο διδακτικό) κάποιας χώρας της αφρικής (ονόματα δεν λέμε), στην οποία καταδικάστηκε μια γυναίκα, σε θάνατο δια λιθοβολισμού επειδή υπέπεσε (προφανώς όχι μόνη της), στο ειδεχθές ολίσθημα της προγαμιαίας εγκυμοσύνης (άκουσον-άκουσον). Αίφνης, διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις, παρενέβησαν, πίεσαν και τελικώς πέτυχαν την αναβολή (ίσως κι ακύρωση) της ποινής. Σ’ αυτή την περίπτωση όλοι δεχόμαστε (ελπίζω), πως ορθά έπραξαν κι απέτρεψαν το θάνατο μιας γυναίκας, παρόλο που η πλειοψηφία, της περί ου ο λόγος κοινωνίας, θεωρούσε τις πράξείς της παράνομες.

Εμείς, τα μέλη μιας άλλης χώρας της αφρικής ε... συγνώμη της ευρώπης, οφείλουμε (;) να αναρωτηθούμε κατά πόσο ακολουθούμε τις ίδιες αρχές. Αν δεχόμαστε, δηλαδή, ότι η προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι διασφαλισμένη ακόμα κι αν η πλειοψηφία επιθυμεί το αντίθετο [άλλωστε η δημοκρατία (θα ‘πρεπε να) βασίζεται, όχι μόνο στις επιθυμίες της λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά και σε αρχές που εμποδίζουν την τυραννία της πλειοψηφίας (γνωστή απ’ τις αριστοτελικές εκτροπές των πολιτευμάτων, ως οχλοκρατία)], ακόμα κι αν το ίδιο το υποκείμενο επιθυμεί να αρθούν τα δικαιώματά του [εν είδη προστασίας του από διάφορους καλοθελητές (πλείστα τα ιστορικά παραδείγματα), που θα επιχειρήσουν να τα καταπατήσουν, είτε βασιζόμενοι στο αιρετό τους αξίωμα, είτε σε ένα αναπόδεικτο (σιωπηρό) εκβιασμό].

Είχαμε την ατυχία να ζήσουμε τέτοιες περιπτώσεις στην κοινωνία μας. Δεν αναφέρομαι σε γεγονότα καταγεγραμμένα απ’ την ιστορία (άλλωστε αυτά τα έζησαν οι πρόγονοί μας), αλλά σε πρόσφατα συμβάντα. Ακόμα είναι νωπές οι μνήμες από συγκεντρώσεις-λαοσυνάξεις που εξέφραζαν την επιθυμία της πλειοψηφίας (ή μιας μεγάλης μειοψηφίας) για καταπάτηση του στοιχειώδους ανθρωπίνου δικαιώματος της προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, της μη αποκάλυψης προσωπικών πεποιθήσεων, απόψεων, αντιλήψεων.

Αλλά ακόμα πιο οδυνηρό είναι ίσως αυτό, που ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια με τη τηλεοπτική μετάδοση του «παιχνιδιού big brother» και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα σε διάφορες παραλλαγές: την παρακολούθηση, κινηματογράφηση και μερική στέρηση της ελευθερίας των "παιχτών", με το αιτιολογικό της συγκατάθεσής τους, το οποίο όμως έρχεται σε αντίθεση με την "αυτόβουλη" προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για την οποία έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου απ’ την αρχή του παρόντος).

A propos, στο άρθρο 15, §3 του συντάγματος ορίζεται ο έλεγχος προς τις τηλεοπτικές εκπομπές για «σεβασμό της αξίας του ανθρώπου». Φανταστείτε στο εγγύς μέλλον την πιθανή προβολή ενός αντίστοιχου "παιχνιδιού", με τη διαφορά ότι οι συμμετέχοντες θα είναι οπλισμένοι και νικητής θα να ανακηρύσσεται ο τελευταίος επιζών. Θα μπορούσε πάλι να γίνει επίκληση στη συγκατάθεση των υποψήφιων θυμάτων;

ΥΓ. Δείτε: Battle Royale. Μια τάξη μαθητών οδηγείται και αφήνεται σε ένα απομονωμένο νησί, με χάρτη, τρόφιμα και διάφορα όπλα. Έχουν διορία 3 μέρες για να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο. Ο νικητής είναι αυτός που θα μείνει ζωντανός. Το "παιχνίδι" μεταδίδεται ζωντανά απ' την τηλεόραση.